Biz zannediyoruz ki hayatin agir sartlari, inisler cikislar biz mutlu olmayalim diye var.
Oyle zannediyoruz ve oyle zannettigimiz icin de kendimizi her engelin karsisinda,
her esigin onunde, her duvarin dibinde mutsuz, caresiz ve medetsiz hissediyoruz.
Yani yuzemeyecegimizi, su uzerinde kalamayacagimizi zannediyoruz.
Oysa her olayin, her nesnenin, her zorlugun temelinde bize bir kabiliyet kazandirma hikmeti saklidir..

Buyuk bir insaatta duvar oren iki isciye ayri ayri ne yaptiklari sorulmus.
Birinci isci elindeki tuglayi duvara bikkinca yerlestirirken soyle cevap vermis:
"Duvar oruyorum iste!"

Digeri ise elindeki tuglayi sIkica tutup gozlerini uzaklara kaydirmis:
"Ben herkesin hayranlikla seyredecegi, icinde olaganustu bir huzur
ve husu duyacagi muhtesem bir mabed insa ediyorum!"

Aslinda iki iscinin yaptigi da ayniydi. Sadece duvar oruyorlardi. Ama ikincisi isine ask katiyor.
Hem isini onemsiyor, hem de kendini onemli kiliyor.
Ihtimaldir ki ikinci isci birincisinden daha az yoruluyordur.

Gunlerin askla gecsin. Asksiz hicbir sey yapma!
Asksiz hicbir seye dokunma! Asksiz su bile akmaz,
asksiz ates bile yakmazken insan kalbi ne yapabilir?
Kucuk de olsa, yaptigin her isi buyuk askla yap!...


Senai Demirci